Jezelf laten zien betekent voor mij dat je in eerste instantie aan jezelf durft te erkennen wat je op dat moment beleeft, ervaart of voelt. Dit is al een hele weg, want de neiging om dingen weg te drukken of te bagatelliseren of te veroordelen is vaak aanwezig. En om naakt voor iemand te staan die wellicht helemaal niet bereid of vermogend is om ook zijn of haar maskers af te doen, geeft een gevoel van kwetsbaarheid. Dit is wel het moment dat je jezelf laat zien, wat niet wil zeggen dat je door de ander ook gezien wordt. In ieder geval essentieel voor jezelf om de levensstroom en groei niet tegen te houden. Net als luisteren naar grenzen, niets persoonlijks, maar een waarneming in mijn lichaam en wanneer ik niet luister blokkeer ik, dan wordt het wel iets persoonlijks.

Of je door je omgeving ook echt gezien wordt, is sowieso de vraag. Want vaak wordt er gekeken vanuit filters, sluiers e.d. wat dan geprojecteerd wordt op de ander en wat wordt uitgezonden. En we zijn allemaal zo uniek op alle gebieden: fysiek, emotioneel, energetisch en spiritueel. Met een achtergrond, familie, omstandigheden, vorige levens en nog zoveel andere aspecten met specifieke ontwikkelthema’s. Hoe kan je dan verwachten dat iemand je echt ziet? Mogelijk is het wel, maar dan dien je volledig vrij te zijn.

Voor mij is het belangrijk om mijn uiterste best te doen, om zo onberispelijk mogelijk naar mezelf en naar anderen iets te verwoorden, geen aannames te doen, het niet persoonlijk te maken (komt uit de 4 inzichten van Don Miguel Ruiz), waardoor er zoveel als mogelijk ruimte ontstaat om mezelf te zien en te laten zien en waardoor ik de ander zo veel mogelijk zie en kan zien.

Het lijkt erop dat er een grote behoefte is om gezien te worden, kijk ook maar naar de vele reality programma’s op de televisie. Een behoefte komt vaak uit een gemis dat we nog in onszelf ervaren, vaak onbewust. Ergens waar we niet met onze wezenlijke essentie zijn verbonden.

En een van de pogingen in het leven om deze verbinding tot stand te brengen wordt door ons mens-zijn gedaan door het buiten onszelf proberen te vinden. En dat lijkt natuurlijk op korte termijn wel te werken, want de aandacht is er, maar wanneer de camera’s letterlijk weg zijn komt dat gevoel en de daarbij behorende emoties toch wel weer in zicht. En eenmaal aan de oppervlakte dienen we deze alleen nog meer te willen zien, maar dit is gemakkelijker geschreven dan gedaan, want daar ligt een grote angst vaak ten grondslag. Een angst waar de overlevingsmechanismes in werking kunnen gaan om niet te hoeven voelen wat zich werkelijk heeft aangediend. De bekende fight, flight, freeze and please mechanismes, waar ik al vaker over heb geschreven. Tegelijkertijd is aandacht essentieel, kijk naar de Maslow piramide. Aandacht staat gelijk aan liefde wanneer beide werkelijk aanwezig zijn en dit is een pure levensbehoefte.

Je best doen om iemand te zien, houdt voor mij ook in dat ik steeds voorzichtiger wordt met hulp aanbieden. Vaak is dit toch een vorm van projectie. Het kan mij een goed gevoel geven een ander te helpen, een gevoel van betekenis of waarde geven of waardering. In het ergste geval hoop ik dat er iets voor terugkrijg. Een goedbedoelde bemoeizucht zou je het kunnen noemen. Vandaar mijn voorzichtigheid, maar toch merk ik regelmatig dat mensen ook blij zijn als je ze helpt of een tip geeft of luistert. Want zo voelen ze zich gezien. Het luistert nauw. Is het gewenst, kan ik het neutraal brengen en onvoorwaardelijk zonder dat er een resultaat uit dient te komen of dien ik begrip te hebben en alleen te luisteren? Daarnaast is timing heel belangrijk. Wat ook een belangrijke vraag is: heb ik ruimte om er voor die ander te zijn of kan ik beter aangeven dat ik er nu niet echt kan zijn? Vaak schieten we in een hulpmodus omdat we iets lastig vinden of ons ongemakkelijk voelen en dragen we een oplossing aan om er zo snel mogelijk van af te willen zijn. Dan zien we onszelf niet en de ander niet.

De energetische en wezenlijke groei die gaat toch wel door, dat is het leven zelf. Je hoeft tegen een graszaadje niet te vertellen hoe die moet groeien, dat is de natuur.

In een mensenleven gaat dit ook natuurlijk door op alle gebieden, voor elke fase zijn er specifieke kenmerken van groei waar te nemen. Ik zie dit als een natuurlijke levensstroom, te vergelijken met een rivier, waarin we meestromen en die door ons heen stroomt. Gedurende die reis kom je obstakels tegen of stroomversnellingen, dammen, rotspartijen, verschillende weertypes, hard stromend en zachter stromend water, etc. Deze laten ons groeien en vormen ons. Tegelijkertijd komen we ook andere mensen op de reis tegen. Dan kunnen we elkaars ervaringen delen en wellicht help je iemand of stimuleer je elkaar om interessante dingen te ondernemen of leuk te spelen, zoals koppeltje duiken, schoonzwemmen, een goed boek te lezen over wat je kunt doen in het water, een workshop of sport, of laat je de ander voorbij zwemmen e.d. Dit alles als metafoor voor hoe we op aards niveau elkaar kunnen zien en ondersteunen. Door het delen laat je jezelf zien, door deze expressie zie je jezelf ook, maar belangrijk is om in het contact ook verbinding met die ander te houden, zodat hij of zij ook gezien is.

Marjolein Adema

Marjolein is naast schrijver voor Hartgeschreven ook bezig te schrijven over haar eigen weg van bewustwording en zij schildert. Op abstracte wijze geeft zij kleurrijk expressie. Tevens coacht zij waarbij zij alle kennis intuïtief inzet, dienend aan wat zich voordoet. Momenteel is zij begonnen aan een cursus ontspanningsmassage en kijkt zij uit om Ho’oponopono professioneel te leren. Haar werk tot nog toe is te vinden op creatiefdoorleven.nl. Een korte introductie van haar vind je op de pagina Hartschrijvers.