Ik was een jaar of elf. Ik reed op de fiets op een weggetje in de polder. Toen ik naar boven keek, zag ik de toppen van de bomen en de bewolkte lucht. Opeens drong zich de vraag op: “Waar was ik dan toen ik nog niet geboren was?” Ik heb geen idee wat ik op die weg deed, maar de schok die deze vraag teweegbracht en het vervreemdende gevoel kan ik me nog goed herinneren.
Vanaf dat moment wist ik dat er ‘een geheim’ was, een geheim dat mensen die in een lichaam zitten niet kunnen bevatten, tenzij ze zijn zoals Jezus, Boeddha, Krishnamurti en anderen, die de werkelijkheid achter de illusie van de wereld en het ego hebben ervaren. En als de wereld en het ego een illusie zijn, is dan het lichaam ook een illusie en daarmee de dood?
Volgens een ‘Cursus in Wonderen’ zijn wij per ongeluk in een lichaam terechtgekomen, een idee dat ook de vroege Christenen, de gnostici, aanhingen. Het was helemaal niet de bedoeling dat wij ons Huis verlieten, maar door een vergissing zonken we steeds dieper in de materie. Volgens de Bijbel is Jahwe de schepper, maar zijn Jahwe en God dezelfde entiteit? In Genesis staat dat God de mens naar Zijn evenbeeld heeft geschapen, maar God is geen mens, God is Geest, dus de ware aard van de mens moet dan wel geest zijn.
Als wij hier eigenlijk niet thuis horen, hoe kunnen wij dan terugkeren naar die Bron, naar de Eenheid van waaruit wij komen? Wanneer wij doodgaan, zijn we dan in één keer terug? Is het hiernamaals de versmelting met God?
Ik denk niet dat het de afgescheiden ziel lukt om in één keer terug te keren, want wanneer wij slechts één leven hebben hoe kunnen we in dat ene leven komen tot het niveau van bijvoorbeeld Jezus. Hoe kunnen wij in één keer alle haat, vooroordeel, angst, jaloezie en al die ego-eigenschappen afleggen en inzien dat wij de ander zijn. Hoe is het mogelijk om in één leven te leren vergeven, compassie te hebben, onze vijand lief te hebben?
Op de ongemakkelijke vraag die ik als kind had over mijn verblijfplaats voor mijn geboorte, had mijn vader een antwoord. Hij geloofde in reïncarnatie en ik vond dat een plausibele verklaring voor het gevoel dat ik niet kon bestaan zonder connectie met wat hiervoor was. Reïncarnatie is het middel om uiteindelijk terug te keren naar Huis, naar de Bron, naar God. Het Bewustzijn manifesteert zich in verschillende lichamen om uiteindelijk wakker te worden en zich te realiseren: “maar ik kom zelf uit God voort!”
Als de illusie van reïncarnatie bestaat – het lichaam is immers illusie – is het hiernamaals een soort illusoir tussenstation. Niet alleen voor ‘goede’ mensen, maar ook voor ‘slechte’ mensen. Goed en slecht bestaan niet op non-dualistisch niveau, het niveau van de Geest. De mens, het ego, oordeelt of iets goed of slecht is en dit oordeel is afhankelijk van de omgeving waarin het zich bevindt.
Het hiernamaals is niet de hel, want de hel bestaat niet. Zelfs een moordenaar komt niet in de hel terecht, hoogstens in een door hemzelf gecreëerde versie. Want wij creëren zelf onze werkelijkheid en dat gebeurt ook na dit leven. Dus wanneer wij doodgaan komen we in een tussenfase terecht, een soort evaluatiefase. Wij willen daar graag blijven en verder gaan in dat stralende licht, maar uiteindelijk worden wij steeds weer teruggekatapulteerd in een lichaam, totdat wij ons herinneren wie en wat we zijn.
“Toen liet de HEERE God een diepe slaap op Adam vallen”, staat er in Genesis. Dat deed Jahwe volgens de Bijbel omdat Hij Eva ging maken, maar de diepe slaap waar Adam (Adamas = de mens) in is ondergedompeld, duurt nog steeds voort en Adamas moet elke keer weer terug in dat sterfelijke lichaam om eindelijk wakker te worden.
Wanneer Adamas terugkeert in de wereld zal hij zich zijn vorige leven niet meer herinneren, maar misschien, zoals ik, denken “waar was ik hiervoor dan?”. Met de lessen die hem worden aangereikt, kan hij hopelijk een nieuwe stap zetten op weg naar Huis. Het hiernamaals is dus hetzelfde als het hiervoormaals of het hiertussenmaals, en misschien is het wel ‘hier en nu’.
Meta Gemert
Laat een reactie achter