Zo binnen, zo buiten – Christen

Een paar maanden geleden zaten medeschrijfster Marja en ik te genieten van een lunch bij L’Opera in Amsterdam. Allebei dragen we dezelfde ‘overtuiging’ met ons mee dat ieder mens vanuit Liefde is geboren en ook Liefde in zich draagt en verwonderden ons tijdens ons gesprek over de wereld om ons heen die soms zo ongelofelijk ver van deze Liefde afstaat. En nee, ik ga het onderwerp van vorige maand echt niet herhalen, maar we vroegen ons zo af of het werkelijk zo is dat wat je diep van binnen voelt en ervaart ook de wereld om je heen schept? Is de mensheid in zijn geheel zo boos en gefrustreerd dat we dat nu gemanifesteerd zien in de verdeeldheid in de politiek, de massa doelwitten van aanslagen, de toxiciteit van ons voedsel en de vervuiling van onze aarde? En als dat zo is, dan geeft dat eigenlijk best wel hoop. Want dan moet het ook de andere kant op kunnen. Als we met onze gevoelens die diep van binnen in ons verankerd zijn de wereld in ellende kunnen storten, dan zijn we dus ook bij machte om het tij te keren door stapje voor stapje, ieder in zijn eigen omgeving, met meer positiviteit de wereld in Liefde te laten baden, oftewel een vredestichter te zijn.

Een poos geleden schreef ik het volgende over ‘vrede stichten’ in een reeks van artikelen die ik op mijn persoonlijke blog over de Bergrede maakte en die geïnspireerd zijn op het boek ‘Gelukkig leven, de Bergrede als levenskunst’ van Anselm Grün:

“Hoeveel conflicten (groot en klein) en oorlogen zijn er wel niet begonnen vanuit het ego of een misplaatste claim op gerechtigheid? Het ego dat steeds luider roept dat je meer waard bent dan een ander, of meer recht hebt op iets dan een ander. Alsof er niet genoeg is voor iedereen! De overtuiging dat ook maar iets op deze wereld werkelijk "van mij" is, heeft voor veel onvrede gezorgd. En dat terwijl het hebben van bezittingen en aanzien een schijnwerkelijkheid is. Uiteindelijk zal alles, maar dan ook alles, je weer worden ontnomen.

En wat te denken van de verwoestende werking van een leven zonder te mogen rouwen? Wie geen tijd heeft mogen nemen (van een ander of van zichzelf) om verlies tot in alle hoeken te doorvoelen, zal uiteindelijk immuun worden voor elke vorm van emotie en veranderen in een genadeloze soldaat van het leven en voortleven met een geest en lichaam die strak staan van de spanning en waar alles wat maar met liefde en vrede te maken heeft weer vanaf ketsten. Het vermogen om zacht te zijn of compassie te tonen, om liefde tegenover haat en geweld te plaatsen, om uit je eigen emoties te stappen en je in een ander te verplaatsen is dan verdampt. In plaats van een glashelder hart, is het hart vertroebeld. Liefdevolle intenties die gericht waren op verbinding maken met de medemens zijn omgezet in hardheid, haat en ontwrichting en de kans op vrede is verkeken.

Wie vredestichter wil zijn, zal eerst diep in zichzelf moeten kijken. Alle beelden van onvrede die ons via de media bereiken, in de vorm van oorlogen, vernielingen en aanslagen, zijn vooral uitvergrotingen van wat er diep van binnen in ons allen leeft. Je kunt de mens misschien wel vergelijken met een ouderwets filmapparaat, waarbij het filmrolletje ons innerlijk leven voorstelt. Dat wat via het apparaat naar buiten wordt gebracht, oftewel geprojecteerd wordt op het scherm, is een uitvergroting van wat er op het rolletje staat. We moeten dus eerst zorg dragen voor ons eigen filmrolletje. Dat dat een mooie en waardevolle projectie geeft: een beeld waar anderen graag naar kijken.

Vrede hebben met jezelf is dus een voorwaarde om ook vrede te kunnen uitdragen (projecteren) aan anderen.  Daarvoor moet je je ego vriendelijk kunnen bedanken voor zijn raadgevingen en het met ferme toon telkens weer in de hoek kunnen zetten, toestaan dat je verdriet hebt over dat wat voorbij is gegaan en jezelf vergeven voor dat wat niet goed ging, accepteren dat je niet altijd gelijk hoeft te hebben en jezelf niet te serieus nemen, jezelf omarmen als je behoefte hebt aan liefde met de wetenschap dat het niet altijd van buitenaf hoeft te komen en eerlijk zijn in je bedoelingen in het vertrouwen dat je datgene krijgt wat goed is voor je. Heel zijn en niet gespleten.

Pas wanneer wij in vrede met onszelf zijn, niet meer van binnen gespleten maar heel, dan lijken we het meest op God. Dan zullen we in elkaar de goddelijke liefde herkennen, zoals we in het natuurlijke ook de karaktertrekken van een vader of moeder in hun kinderen terugzien. Dan zullen we de verantwoordelijkheid die we hebben gekregen voor het uitdragen van vrede, onze goddelijke erfenis, serieus nemen en er actief mee aan de slag gaan. Dan zal de vrede van binnenuit zich naar buiten uitbreiden, in plaats van andersom. De vrede die zich dan verspreidt zal zo diep in ons verankerd zijn, dat het nooit meer uit onze handen geslagen zal worden...”

Zo binnen, zo buiten ... ik geloof dat het echt zo werkt …

Yvonne Alefs  is schrijver in hart en ziel. Naast haar artikelen als christen hier op Hartgeschreven schrijft zij ook levensbeschouwelijke teksten en gedichten op haar eigen website yvonnealefs.nl.